Onlangs kwam ik een boek tegen, in mijn eigen boekenkast, dat ik jaren geleden aan de kant gelegd heb toen ik op de helft was met lezen.
Het gaat om een boek over intimiteit met God, een thema waar ik destijds sterk mee bezig was vanuit een verlangen om dat meer te ervaren. Ik kan me herinneren dat ik het uit een stuk teleurstelling opzij gelegd heb, zo van: “ dat zal werken voor een ander, maar voor mij….”
Nu ik het kortgeleden weer oppakte en verder begon te lezen, ontdekte ik dat God de Vader mij in al die jaren verder geleid had en had laten groeien, eigenlijk kon ik nu naadloos aansluiten bij wat ik las. Het drong tot me door dat Hij doorgegaan was met Zijn werk in mij, zodat ik nu op een dieper niveau met Hem om mag gaan.
Ik realiseerde me dat we een geduldige Vader hebben, een Vader die ons niet opjaagt maar de ruimte geeft. En een Vader die alle dingen laat meewerken ten goede zoals we in Romeinen 8:28 kunnen lezen. Hij weeft geduldig verder aan ons leven en dat doet Hij niet zomaar, Hij wil ons op Zijn Zoon laten lijken (vers 29 uit dit hoofdstuk).
Al mijmerend hierover moest ik aan die man denken die mijn collega Andrea (Soelaas Hulpverlening) en ik samen begeleid hebben. Een zeventiger; ongewenst geboren, ongeliefd opgegroeid, een leven lang gezocht naar erkenning en aanvaarding. Tot geloof gekomen maar met vooral een verstandelijke beleving terwijl hij eigenlijk naar intimiteit snakte, zo graag thuis wilde komen bij zijn Vader…in dit leven al…
Hij zocht hulp bij ons, want zo wilde hij niet sterven, hij wilde zeker weten dat er een wachtende Vader klaarstond als het zover was. We hebben naar hem geluisterd, naar zijn verhalen vol pijn, verhalen van afwijzing, onrecht en eenzaamheid, verloren jaren, zo leek het wel…
We hebben met hem gebeden, afgerekend met de invloed uit de geestelijke wereld en gezocht naar helende ervaringen met Jezus.
Op een dag kwam hij met gebak, dat nam hij weleens vaker mee, maar er was nu echt iets te vieren; na een programma van Family 7 gevolgd te hebben, hervond hij zichzelf in een diepe intimiteit met God, communicerend op een manier waar hij alleen maar van had kunnen dromen!
In al die jaren, stond God op de uitkijk en weefde intussen ook verder aan zijn leven. Vol geduld wachtte Hij tot deze man het aandurfde om de sprong te wagen naar meer.
Ik geloof dat God tijdens het wachten ons mensen ook echt wel zetjes geeft, dat Hij ons aanspoort om verder te gaan. Maar ik geloof ook dat Hij niet forceert, Hij wisselt de zetjes af met geduld.
En zo kom ik in mijn praktijk regelmatig levende voorbeelden tegen van het geduld van de Vader, Hij wacht tot Hij ons genadig kan zijn, zegt de profeet Jesaja (30:18). Hij wacht tot wij zo ver zijn om de sprong te wagen, om de stap te zetten, om ons uit te strekken, om te zoeken naar herstel en als het zover ís…dan gaat Hij staan, zo lees ik in vers 19. Vanuit de wachtende positie komt Hij in actie, zoals een moeder in de speeltuin haar kind in de gaten houdt en in actie komt als het van de schommel valt.
Hij gaat staan om Zich te ontfermen, om veiligheid te bieden, om ons de beste plek te bieden die er is; aan Zijn Vaderhart.
Hoe mooi is het om daar getuige van te mogen zijn en iets te proeven van wat er gebeurt als een mens zijn Maker ontmoet.
Geprezen zij het geduld van de Vader!
Geschreven door Tine Snoek, www.lentehulpverlening.nl