De zorgverleners moeten de patiënt serieus nemen, ook wanneer het gaat over ervaringen waar zij zelf met hun hoofd niet bij kunnen. Zo moet de ggz meer oog krijgen voor de spirituele en existentiële kanten aan psychisch lijden.
Samen met hoogleraar psychiatrie Jim van Os, die overigens nooit haar behandelaar was, schreef Van Spronsen een boek over hoe het anders kan in de ggz. Het is een pleidooi voor ‘cocreatie’, waarin de kennis en ervaring van de patiënt op gelijke hoogte staat met die van de zorgverlener. Niet het verminderen van symptomen, maar ‘het goede leven’ – ook wel: een zinvol bestaan waarin je ‘je ding kunt doen’ – zijn bij cocreatie het doel van de behandeling.
Dit zijn boeiende passages uit een artikel uit TROUW, niet de professional die vertelt hoe jouw hoofd werkt, maar meer gelijkwaardig zoeken naar wat goed is en daarmee het betekenisvolle en spirituale een volwaardige plek geven. Als Pastoraal Hulpverleners werken we op deze wijze. Dit is onze basishouding, ook al zijn we geen psychologen of psychiaters en kennen we daarin onze grenzen.