Vakantie realiteit
‘Geniet van jullie vakantie’! Kom maar lekker tot rust’. ‘Heerlijk om er even uit te gaan´.
Terwijl ik op social media de prachtigste vakantiefoto’s al langs zie komen, met rustgevende, idyllische plaatjes en gezellige gezinsfoto’s, staat onze vakantie nog voor de boeg. Naar die rustgevende vakantie zien we zeker naar uit en is best nodig. Al die lieve wensen van mensen die ons rust toewensen nemen we dankbaar in ontvangst. Maar toch…
Ik kijk er naar uit, maar zie er ook tegenop. Hoe zal het gaan als onze dochter met beperking (zie blog Levend verlies) uit haar bekende ritme is? Kunnen we de rest van de kinderen ook de aandacht geven die ze nodig hebben? En hoe kunnen we zelf opladen? Doordat ze haar grenzen niet goed aanvoelt en moeilijk te corrigeren is heb ik vooraf soms allerlei doemscenario’s in m’n hoofd. Aan de buitenkant zie je niks aan haar. Dat maakt het ook wel eens ingewikkeld als ze op bepaalde momenten een heftige bui krijgt, terwijl er veel mensen bij zijn. Je ziet soms de vraagtekens in de ogen van mensen en dat geeft soms gevoelens van ongemak en schaamte.
Waarschijnlijk herken je dat wel. Je wil graag dat het goed gaat. Dat het niet tegen gaat vallen, dat alles gaat zoals je voorgesteld had. Dat je controle hebt over de situatie. Maar dan de realiteit…
Je had zo uitgekeken naar die familiedag, maar het viel je zo tegen. Als klein meisje droomde je al van een fantastisch huwelijk, waar je voor altijd gelukkig zou zijn. Maar je had geen rekening gehouden dat het wel eens anders zou gaan en het zou eindigen. Of je bent teleurgesteld in je lichaam waar je steeds weer pijn ervaart, zodat je niet de dingen kan doen die je zou graag willen. Hoe snel komt de neiging om dan te vergelijken. Zeker omdat we vaak de plaatjes zien waarin het fantastisch lijkt. De ander lijkt het veel beter te hebben, daar lijkt alles op rolletjes te lopen. Inmiddels heb ik genoeg leed achter de voordeur gezien, om te beseffen dat niet alles is wat het lijkt. We hebben allemaal te maken met gebrokenheid en hebben te strijden tegen zonden en ons eigen hart en te dealen met pijn.
Paradijs-syndroom
Waar komt toch dat verlangen vandaan om zo graag te willen dat het goed gaat? Tijdens de vakantie luister ik de podcast van Michelle van Dusseldorp bij Groot Nieuws Radio. Daar vertelt ze over het ‘paradijs syndroom’. We hebben allemaal de behoefte om in een perfecte wereld te leven waar we alles onder controle kunnen houden. We hebben een hang naar het ideale. Terwijl de realiteit is dat er altijd dingen misgaan en oncontroleerbaar zijn. Ook als christenen willen we deze utopie. We zijn gemaakt voor de hemel, dus er is in ons allemaal een hang dat het goed moet gaan en goed moet zijn. Dat is het paradijscomplex tussen hoe het is en hoe we denken dat het zou moeten zijn, het ideaal. Dit denken kan juist tot veel ellende en teleurstelling leiden. De realiteit is dat het niet altijd goed gaat.
“There is always a snake in the garden”
Michelle noemt het zo: ‘There is always a snake in the garden’ Zelfs in de hof van Eden was er een slang. Wij willen niet dat die slang er is. Maar in het leven is het wel zo. Er is altijd wel een medewerker die niet goed presteert, of iets wat niet zo goed loopt als je bedacht had, dat ene familielid die je het zo moeilijk maakt. We denken vaak als het probleem wat er is er niet zou zijn alles opgelost is en het weer goed gaat. We willen dat wat slecht is weghebben. There is always a snake in the garden. De uitdaging is om dat te accepteren.
Tijdens de vakantie denk ik veel aan deze woorden terug. Het helpt me ook om sneller te accepteren dat er dagen zijn waarin het niet zo gaat als ik had gehoopt. Maar ook om te genieten van de momenten dat het wel goed gaat. En die zijn er gelukkig ook genoeg. Licht en donker, blijdschap en verdriet, hoogtepunten en dieptepunten, mooie dagen en moeilijke momenten. De tegenstellingen in het leven zijn er allemaal. Het is soms een hele kunst om daarmee om te gaan en tegenstrijdige gevoelens te doorleven.
Inmiddels is de vakantie weer voorbij. Er waren inderdaad momenten van rust en genieten. Er waren ook momenten die confronterend waren. Waar we weer opnieuw beseften dat we geen ´standaard´ gezin zijn. En dat levend verlies soms pijnlijk en moeizaam is.
In de praktijk gebruik ik vaak het duale proces model van Stroebe en Schut. Als je te kampen hebt met verlies moet je een weg zien te vinden tussen het leven zonder je dierbare en is er een leven dat verder gaat. Het verlies en het dagelijks leven vragen de aandacht. Zo is dat ook als je te maken hebt met levend verlies. Omgaan met dat wat er niet (meer) is en bezig zijn met herstel. Het is een kwestie van balans zoeken tussen die bewegingen.
Omgaan met verlies is roeien met twee riemen
De ene roeispaan richt zich op het verlies van dat wat er niet meer is, de andere riem focust zich op het herstel. Het leven wat verder gaat. Om
vooruit te komen, heb je twee riemen nodig. Er hoeft geen constant evenwicht te zijn tussen beiden riemen, maar het wisselen van riem is op termijn wel nodig om vooruit te varen.
Ook ik mag steeds weer roeien met allebei de riemen. Roeien met de riem van verlies is in mijn geval af en toe delen van frustraties, doorleven van emoties, praten met God, onder ogen kijken wat het met me doet. Roeien met de riem van herstel is genieten van de mooie momenten, blij zijn als het wel goed gaat, de vreugde van het leven met God ervaren. En gehoor geven aan de woorden die Jezus zo mooi zegt: ‘maak je geen zorgen over de dag van morgen, want deze dag heeft genoeg aan zichzelf.’
Geschreven door Anneke Polderman, Praktijk Over de brug (Tholen)